پایان ِ من! تو که باشی همیشه بهار است!

 زنگ ِ تفریح نگاهت، اونور ِ کلاس ِ ترکه،
منُ تا طعم ِ ترانه، تا حریم ِ کودکی برد!
اما با غیبت ِ چشمات، دل ِ ناباور ِ خسته،
مثه واژه لابه لای برگای جریمه پژمرد!

حالا تو نیستی ُ هستم، یکه تاز ُ پُر ستاره،
خوش صداتر از همیشه، خوش نفس تر از گذشته!
اما تو جاده ی آواز، ردِ رفتن ِ تو مونده،
رد ِ اون مسافری که، رفته اما برنگشته!

حالا باید از تو دم زد، از تو که لمس ِ بهاری!
مثل ِ زیبایی ِ زخمی، رو درخت ِ یادگاری!

حالا باید از تو سر زد، مثل ِ ماه از دل ِ دریا!
فصل ِ تاروندن ِ خوابُ، گم شدن تو دل ِ رؤیا!

حالا باید از تو جوشید، مثل ِ چشمه از دل ِ سنگ!
هوس ِ رقص ِ دوباره، از شنیدن ِ یه آهنگ!

رفتن ِ تو ختم ِ آواز، وقتِ بی صدا شدن نیست!
خاطره قد ِ ‌یه دنیاس، رفتنت پایان ِ من نیست!